زنده یاد عباس کیارستمی طی سال های 1390- 1374 ( ١٩٩٦ تا ٢٠١٢ میلادی) در بازدیدهای متعددش از موزه "لوور" عکس های بسیاری از تالارهای مجسمه و نقاشی می گیرد. گزیده عکس های به نمایش در آمده ی هنرمند فقید در موزه ملی ایران در زمان حیات او فرصت نمایش پیدا نکرده اند و اکنون نخستین باری است که با عنوان "به من نگاه کن" در قالب 18 قاب میزبانی نگاه علاقه مندان را به انتظار نشسته اند.
این آثار هنری نکات قابل توجه ای را بازنمایی می کنند که شایسته است اشاره ای به آنها داشت:
کیارستمی در عکاسی از نقاشی های لوور، توجه چندانی به بازنمایی کامل آثار ندارد و بیشتر تاثیر نقاشی و مجسمه ها را بر بازدیدکنندگان و ارتباط بصری میان آنها را مورد بررسی قرار می دهد و با بهره ای که از فضاهای خلق شده و تعامل بازدید کنندگان با آثار می برد، از زاویه دید انسان شناختی رابطه ی میان آثار را با جامعه، فرهنگ، شرایط اجتماعی، جغرافیایی و تاریخی در چشم اندازی اجمالی مورد مطالعه قرار می دهد. وی با بهره ای که از شباهت بصری بین بازدیدکننده و بازدیدشونده می برد به این واقعیت اعتبار می بخشد که همه ی ما بخشی از جهان مرئی هستیم.
وی با انتخاب عنوان " به من نگاه کن" موضوع دیدن را به چالش می کشد و با نمایش نمودهایی آنی از بازدیدکنندگان لوور، این چالش را به موزه، یعنی جایی برای نگاه کردن تعمیم می دهد. هستند کسانی که با بی اعتنایی و به سرعت از کنار شکوه و تمدن یک اثر هنری می گذرند و حسرت همراهی با چشم درون تابلو را به دل قاب می گذارند.
با آنکه قاب های نمایشگاه به من نگاه کن؛ نقاشی های لوور را کامل بازتولید نمی کنند، اما چشم های حیران توریست و تماشاگر را به نتیجه ی دلخواه عکاس هدایت می کنند. در جریان آفرینشگری و باززایش هنر، نقاشی تمام اقتدار خود را به عکاس وامی گذارد تا در طی گذر زمان به انتظار نگاه و تحسین بازدید کنندگان بنشیند.
گاه تمام یک صحنه اسطوره ای مانند جامه ای عمل می کند که برای بییننده نگه داشته می شود تا دست در آن فرو و آن را به تن کند. در مقابل تابلوی چهره ی "ماری لژینسکا" زن بازدید کننده غرق تماشا در گوشه کادر با موهای سفید در عین تشابه و هماهنگی با سوژه، با لباسی ساده در تضاد با جامه پر زرق و برق قاب، چشم بیننده را مبهوت حضور خود می کند.
گروه بازدیدکنندگان در مقابل تابلوی تاج گذاری ناپلئون (اثر "ژاک لوئی داوید") درست در همان لحظه ای که به توضیحات راهنمای موزه گوش می دهند، چنان با جماعت درون قاب هماهنگ به نظر می رسند که می توانند به عقب برگردند، پا به درون تصویر بگذارند و بیننده را در برابر موقعیتی قرار دهند که نقاش با آن روبرو بوده است.
خودنگاره؛ قبل از اینکه عکاس خود را بین ما و مفاهیم تصویرش میانجی قرار دهد و بر آن تاثیر بگذارد، اشاره بر این دارد که فرد در چنین عکس هایی می خواهد با انعکاس حضورخود، دیگران را تحت تاثیر قرار داده و سرخوشی حاصل از ثبت را به رخ تصویر بکشد.
هم آوایی و شباهت بصری نگاه کننده و دیده شونده در این قاب به شیوه ای دیگر تجلی می یابد؛ مو، کلاه و لباس همرنگ دختر در تابلوی نقاشی با تماشاگر تصویر، تمام حواس مخاطب را به خود می خواند و برای او این امکان را فراهم می کند که در تجربه ی هنرمند از امر مرئی، سهیم شود. بیننده می تواند مرزهای زمان را درنوردد و به درون تابلو سفر کند و به میزان شباهت دخترک بازدیدکننده با مدل نقاشی "هوراس ورنت" شگفت زده شود.
گفتنی است نمایشگاه موزه لوور در ایران، تا 8 مرداد ماه در موزه ملی ایران پذیرای علاقه‌مندان است.