تعداد بازدید: 2741
" مرزهای زبان انسان ها نشانگر مرزهای جهان آنهاست. برای آشنا شدن با زیست جهان آنها باید با واژگان آنها مانوس شد."
حقیقت خورشید است و هر انسان یک پنجره! ما با دیدن بخش هایی از واقعیت از چشم انداز دیگر انسان هاست که به حقیقت نزدیک می شویم .
و ذهن از همان بخش هایی که در چهار چوب محدود افق ایشان قابل تماشاست، رنگ و بوی افق آنان را می گیرد.
مسلم است که هر نگریستنی محدود به مختصات پنجره ای است که از دریچه آن نگریسته ایم .
منظر گرایی/ (Perspectivism) روشن بینی، برآمده از این باور است که نگاه انسان ها و چشم انداز تماشایشان متاثر از تفسیری است که از حقیقت دارند و همین توجه به چشم انداز است که منجر به رشد هرمنوتیک می شود و تفسیر پذیری جهان و قرائت پذیری متن را ممکن می سازد.
با چنین رویکردی انسانی که پویه ی حقیقت دارد دیگری را یک پنجره برای دیدن و شنیدن می داند و هر چشم انداز و افقی را ارج می نهد تا به نگاهی پل بزند و از پنجره ایی به تماشا بنشیند.
تعبیری که گادامر طرح می کند -آمیختن افق ها- به معنای آن است که هرچه افق ذهنی و فکری من با افق های بیشتری در آمیزد، به حقیقت بیشتری تقرب پیدا می کند و آمیختن افق ها محقق نمی شود مگر به گفت و گو.
گفت و گو با گپ زدن و همچنین با جر و بحث فرق می کند.
در گفت و گو، طرفین با هدفی واحد بدون قصد غلبه و برتری در پی تقرب به حقیقت اند.
طرفین با علم به اینکه هرکدام به جهت چشم اندازی که داشتند، بهره ای از حق یافته اند و هیچکدام حق مطلق نیستند؛ می توانند به پنجره ی دیگری در آیند و از آنجاییکه هیچ باطلی بی آمیزه ای از حق مجال ظهور و دلربایی پیدا نمی کند، در دل هر باطلی به دنبال حقیقت بگردنند.
و چنین است که راه یافتن به پنجره دیگری موجب شناختن بهتر خویشتن می شود.
و تنها کسانی می توانند از جزم و جمود رهایی یابند که آگاهی و نگاه دیگری را جدی بگیرند و با او هم افق شوند و در ارتباطی بیناذهنیتی با زیست جهان دیگری دمخور شوند و در این فرآیند ارتباطی به تفاهم انسانی و چه بسا حقیقت دست یابند.