عکس با بهره جستن از بافت شهری؛ با ترکیب کردن دو نما، زن و ساختمان (انعکاس ساختمان ها در پنجره) و گنجاندن آن ها در قالب یک قاب در تلاش است تا در دور دست ها چشم انداز ظاهرا امیدوارانه ای را تصویر کند.
با وجود آنکه تفسیر عکس، در مورد صراحت لحن و آشکاری موضوع آن قدر ساده و بدیهی به نظر می رسد که چندان نیاز به شرح ندارد اما تحلیل آن قطعا به سادگی میسر نیست.
حاصل این ترکیب عکسی شده که هم دارای وجه انتزاعی و هم فیگوراتیو است. اولویت بازنمایی فضا در این اثر؛ نگاه خلاقه را در کادر، وسعت می بخشد و قدرت تجسم بیننده را بارور می کند تا او بر اساس فهم خود و تجربه اش از موضوع "انتظار" به عکس نگاه کند و همسو با سوژه ی (ذهنیت) ثبت، خیابان خاطر را تا حوالی خاطره ها قدم بزند.
زن رو به دوربین از حرکت باز ایستاده و در لحظه ای آگاهانه و با هشیاری کامل از بستر زندگی خود جدا شده و به بستری سوبژکتیو تن داده است. سالمی فارغ از رویکردهای فرمالیستی با تاکید بر حالت خاص چهره به عنوان زبان نهان و به حداقل رساندن اطلاعات در باره چگونگی زندگی زن، ذهن را به سطح دیگری از درک عکس فرو می برد تا با کنکاش در هویت و درونیات سوژه به تناسب و تجانس او با فضا دست پیدا کند و زن را مورد بازشناسایی قرار دهد.
ثبت در رخداد بصری اش، پرده تنهایی زنی (میان سال) را کنار می زند که با چشمانی پر از غم به شهر خیره مانده و انتظار می کشد. بی پرده حسرت دیدار را در قاب مربعی به بیننده القاء می کند تا در نقطه تمرکز تصویر -در سیمای زن- به ناملایماتی که در این عصر و این روزگار، این شهر و این خانه به او تحمیل شده است پی ببرد.
ماهیت نمادین پنجره به عنوان دریچه ارتباط با دنیای بیرون در قالب نمایه ای از انتظار در جهت القای مفهوم که بیانگر و گویای نوعی احساسات و عواطف درونی است، برجسته می نماید و بیننده را در دور دست عکس فرو می برد و بی تاب لمس نگاه و یا رویدادی آشنا می کند.
خطوط در هم ریخته پرده ی کرکره، آینه ی مجروح نگاه، دستی که پرده را کنار نگه داشته و دستی که سایه بان پیشانی شده؛ علاوه بر اضطراب درونی زن، آرامش از دست رفته ی خانه اش را هم به نمایش می گذارد.
رنگمایه مسلط بر عکس خاکستری است و همین فضای عکس را به تمامی سرد می کند. و گرمای رفته از زندگی اش را تصویر می کند و تکلیف مضمون عکس را یکسره می کند. و جای تردید باقی نمی گذارد در فهمیدن آنچه عکس بنای نشان دادنش را داشته است.
هر آن انتظار می رود از خیابان روبرو، همان جایی که انعکاسش را در پنجره می بینم سایه ای آشنا پا به درون کادر بگذارد. عقده پنجره را بگشاید و خطوط بصری ثبت را به آرامش برساند.