چهره ی سوژه پیدا نیست، عکس با پنهان کاری های پرو پیمانش پیداهایی هم دارد. پیداهایی که با نشان ندادن، با پوشاندن؛ تخیل و خلاقیت ذهنی بیننده را در ساختن آنچه که دیده نمی شود، به خیالبافی و حقیقت سازی وامی دارد.
ترکیب بندی در انتخاب زاویه غیر متعارف در ثبت، ویژگی های بصری خاصی را به آن بخشیده است. مهمترین تاثیری که ثبت در برداشت از این زاویه پذیرفته است، مربوط به خطوط دیدگانی متشکل از نقاط بصری حاصل از دست ها و پاهاست.
برجسته سازی نقاط دیدگانی ثبت (شامل دست ها و پاها) با استفاده از تکنیک کنتراست رنگمایه در نواحی سیاه و سپید و نیز کنتراست در فام و بافت در قسمت رنگین نسبت به پس زمینه به خوبی صورت گرفته و در هدایت چشم مخاطب موفق است.
قرار گرفتن پاها در مرکز کادر با اختصاص بخش عمده ای از فضا و با کنتراست مناسبی که با پس زمینه دارد توجه بیننده را به خود جلب و بر آن متمرکز می کند. سیاهی غالب میان پاها دقیقا در مرکز کادر با انطباق بر نقطه مرگ بصری به این توقف کمک کرده و زمان آن را طولانی تر می کند. سپس چشم در جهت پرسپکتیو ایجاد شده در جهت خطی که از پای بالایی شروع و به انگشتان دست ها می رسد، حرکت نموده و به بالای کادر و پس زمینه متوجه شده و در مسیر برگشت به پایین بازگشته با برخورد به پای زیرین فرد متوقف شده، از خروج از تصویر بازمی ماند.
خلاقیت در زاویه ثبت موجب گردیده جهت، عمق و محورهای محسوس بصری در قاب تصویر دو بعدی، به بازی گرفته شوند. پرسپکتیو ایجاد شده در هر دو بعد پایین به بالا و نیز سطح به عمق و قرار گرفتن فرم بدن فرد در میانه کادر در انتقال حس احترامی توام با ترس در برابر هیبت و عظمت ابژه، موثر واقع شوند.
شمای پاها در وسط کادر، فضای مثلثی را به خود اختصاص می دهد که ضمن بهره مندی از نارنگ سیاه، هیجان و اضطرابی در ذهن بیننده ایجاد می کند.
از نگاه روان شناختی بستر ثبت، چه از لحاظ تاثیرات پنهان شدن و در سایه قرارگرفتن صورت و چه از لحاظ روانشناسی رنگ ها با توجه به تاثیر شید (سهم بری از نارنگ سیاه) برداشت مخاطب را دچار چالش می کند، حال اگر این پنهان سازی بر روی مهم ترین جزء ارتباطی فرد (چهره) صورت گرفته باشد، تاثیرش به مراتب بیشتر است. این ویژگی روان شناختی باعث تشدید آن احساس احترام ناشی از ترس می گردد.
نکته ی جالب دیگری که در تصویر هست؛ باز بودن بند کفش هاست! (کفش در فرهنگ ما از دیرباز نمادی از تشخص، تمول و گرانمایگی است) باز ماندن بند کفش ها هرچه باشد در تناقض است با بیان بصری ابهت و اقتدار یک مقام عالی رتبه!
عکاس در مقام آفرینشگر، حقیقت خود را آفریده است؛ حقیقتی که می تواند سراسر روشنایی باشد از تصور و خیالی که در ذهن بیننده پدید می آورد. حقیقتی بارها حقیقی تر و خیال برانگیزتر از آن چه به چشم می آید. چه اگر همراهی و خلاقیت ذهنی مخاطب در سامان دادن به آفرینش هنری، به آفرینندگی هنر، نباشد، آفریده هنری کاری نیمه تمام است.